Ga op 1 mei eens in Wallonië kijken

Weinig kans dat op 1 mei iemand melding maakt van de imposante sociaal-economische ravage die Brussel en Wallonië onder het PS-bewind hebben ondergaan. Dat zou nochtans mogen.

De N-VA zet zich scherp af tegen het PS-model. Geregeld weerklinkt de kreet dat we vechten tegen windmolens want, zo luidt het dan, er bestaat niet zoiets als het PS-model. Toch is dat zo. Sedert de verpletterende verkiezingsoverwinning van PS-boegbeeld Guy Spitaels eind 1987 zit de PS zowel in Wallonië als in Brussel gebeiteld. Spitaels won op basis van de kreet ‘le retour du coeur’ na de ‘sociaalbloedbadregeringen’ Martens-Gol.

De PS zetelde sedert 1988 niet alleen continu in de regeringen van het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap, ze leverde ook bijna onafgebroken de minister-president. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest vormt PS-aanwezigheid een constante in de regering. De voorbije kwarteeuw leverde de partij daar enkel in de periode 2000-2004 de minister-president níét.

De werking van het PS-model kan bijgevolg ‘in the field’ worden geverifieerd. Als de PS niet verantwoordelijk is voor wat er in Wallonië en Brussel gebeurde, dan is niemand het. Gegeven de luid verkondigde doelstellingen van de partij vormen armoede en werkloosheid voor de hand liggende parameters voor die beoordeling.

Armoede

De analyse van de armoede- en werkloosheidscijfers leert dat de PS nogal wat ‘bidonvilles’ op haar geweten heeft.

In beide gevallen is het verdict vernietigend. Qua armoedegraad zit België met 15 procent in de Europese middenmoot. Vlaanderen scoort als regio met 9,8 procent zeer goed in de Europese rangorde, maar dat mag geen reden voor zelfgenoegzaamheid zijn. Elke arme is er één te veel.

Het Waals Instituut voor Statistiek (IWEPS) geeft aan dat de armoedegraad in Wallonië net onder 20 procent ligt. Bij de Europese regio’s komt Wallonië daarmee op de 140ste plaats. Dat is in de buurt van landen als Polen, Portugal en Letland. Brussel komt op de 189ste en laatste plaats, met een armoedegraad van 34 procent. Zelfs Bulgarije en Roemenië doen beter dan Brussel.

De armoede in België is dus in hoge mate een Waals en vooral een Brussels probleem. Een typisch voorbeeld van die schrijnende situatie is het feit dat volgens het IWEPS 38 procent van de Waalse gezinnen een onvoorziene uitgave van 1.000 euro niet aankan. In Brussel geldt dat zelfs voor 47 procent van de gezinnen. Een elementaire basisbehoefte als degelijke verwarming is voor 16 procent van de Brusselaars en 10 procent van de Walen geen haalbare kaart.

In Brussel groeit een op de drie kinderen op in armoede, in Wallonië een op de vier. Wetende dat Brussel enkele rijke gemeenten telt, kan er dus niet de minste twijfel over bestaan dat sommige delen van het hoofdstedelijk gewest echt wel tot de armste wijken van Europa behoren.

Wat de werkloosheid betreft, valt het op dat eind 2013 volgens Eurostat de hoogste provinciale werkloosheid in Vlaanderen - 6,2 procent in Antwerpen - nog altijd flink onder de beste score in Wallonië ligt: 7,9 procent in Luxemburg. In West-Vlaanderen zit 3,9 procent van de beroepsbevolking zonder werk, in Henegouwen 13,2 procent. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bedraagt de werkloosheidsgraad 19,2 procent. Ook de langdurige werkloosheid ligt in Wallonië en zeker in Brussel op een veel hoger peil dan in Vlaanderen.

Bidonvilles

We herhalen met klem dat we geen triomfalisme koesteren nopens de betere Vlaamse cijfers. Ook in Vlaanderen kan en moet het inzake armoede en werkloosheid nog veel beter. Net daarom ons verzet tegen het PS-model.

Korte tijd geleden verklaarde PS-boegbeeld Laurette Onkelinx dat de N-VA de staat wil ontmantelen en zo sloppenwijken (‘bidonvilles’) rond Vlaanderen wil creëren. De analyse van de armoede- en werkloosheidscijfers leert evenwel dat net de PS nogal wat bidonvilles op haar geweten heeft.

Er is inzake sociale bloedbaden maar één zekerheid: als het resultaat van 25 jaar PS-dominantie in Wallonië en Brussel een ding leert, dan is het wel dat die dominantie tot totale sociale en economische ontreddering leidt. Elke Vlaamse partij moet zich dringend afvragen of ze daaraan wil blijven meewerken.