Oranje bochtenwerk: CD&V en confederalisme

Enerzijds confederalisme, anderzijds zesde staatshervorming. CD&V en confederalisme. Ik schreef een kolderstukje over het bochten(con)federalisme dat werd gepubliceerd op Doorbraak.be in 3 delen (4, 6 en 7 december 2013).

Eén zaak wordt me bij het herlezen van het stukje wel duidelijk. Indien er in de Ronde van Frankijk ooit een trui wordt uitgereikt voor de renner die het snelst bochten kan nemen, dan kan dit niet anders dan een oranje trui zijn. Vermoedelijk gesponsord door CD&V, ACW, ARCO en CVBA Sociaal Engagement.

 

CONFEDERALISME VOLGENS LUCAS, PETRUS EN JUDAS

Eerste lezing

Hendrik Vuye analyseert in ‘drie lezingen’ het confederale parcours van CVP/CD&V. Vandaag de eerste lezing over het prille begin.

Innesto, CD&V en confederalisme. Kent U de parabel van de nieuwe scheuten op de oude ranken? Een triptiek over echte en onechte parabels. Wat is Confederalisme volgens CD&V? Wel, dat is het best bewaarde geheim sedert het oude testament. Kolder, binnen historische krijtlijnen.

Wie herinnert zich niet het mosterdzaadje, de verloren zoon, de wonderbaarlijke vermenigvuldiging, de talenten, het verloren schaap, de wijze en de dwaze maagden, de Farizeeër en de tollenaar, Lazarus, ... Parabels die onze jeugdjaren hebben opgesmukt. Nu is er de parabel van de nieuwe scheuten op de oude ranken.

Maar hoe zit het ook weer met die parabel over confederalisme? Staat die in het nieuwe testament, dan wel in het oude? Of gaat het om een apocriefe parabel uit het evangelie van Judas? Of is het gewoon een seculiere parabel? Zo heeft Open VLD al meermaals kiezers gestrikt met seculiere parables. Denk aan de parabel van ‘de burgermanifesten’, de parabel van de ‘Vlaamse Olympische spelen’, de parabel van ‘niet u maar de staat leeft boven zijn stand’, de parabel van de ‘geëngageerde burger’ en nu de parabel van het ‘ontgrendelde België’.

Maar, laten we het over ernstiger dingen hebben dan over blauwe praatjes. Op zoek naar het confederalisme van CD&V, onder het motto ‘al loopt de leugen nog zo snel, kolder achterhaalt haar wel’.

Terug in de tijd

Lang voor de door ‘Farizeeërs gedomineerde tollenaarsregering’ (Ben V:V) en de parabel van ‘de grootste staatshervorming ooit’ (Servais 2011:14), was er de staatshervorming van 1993. In die periode lukt CVP er nog glansrijk in om Federaal Belgisch te zijn, Vlaams in Vlaanderen en Europees in Europa. Het federale België werd verpersoonlijkt door schriftgeleerde Dehaene, eerste minister van vlees en bloed. Europa was het terrein van Wilfried Martens. De V-toets werd, met brio, aangereikt door minister-president Luc Van den Brande.

Deze minister-president heeft ooit Franstalig België op stang gejaagd met zijn wetsvoorstel-Van den Brande. Nog even verder terug, naar 24 juni 1981. Het land wordt geregeerd door een erudiet, een genie, ongetwijfeld een potentieel Nobelprijswinnaar, ene Burggraaf Marc, Maria, Frans Eyskens. Maar de mooiste liedjes duren niet lang, beëdigd op 6 april, viel zijn regering al op 21 september. Na zijn ‘flitscarrière’ als premier, zal Eyskens vooral naam maken met de diepgewortelde objectieve subjectiviteit van zijn politieke analyses. Eyskens slaagt er altijd haarfijn in om aan te tonen dat zowat alles de fout is van N-VA. Daarom wordt hij ook vaak uitgenodigd op Franstalige zenders. Daar hebben ze dat graag. Ze geloven er Eyskens op zijn woord. We wachten op de dag dat Marc Eyskens aantoont dat zelfs de oprichting van de Belgische staat in 1830 eigenlijk een achterlijke zet is van de separatistische N-VA. Want, om een staat te kunnen splitsen, moet je er eerst één hebben.

Zelfs het feit dat Marc Eyskens nooit officieel de titel heeft gekregen die hem toekomt, namelijk van zwakste eerste minister ooit, is de fout van N-VA. De nationalisten gunnen hem deze bekroning gewoonweg niet. Het was pijnlijk om zien dat de Vlaams-nationalisten zelfs getracht hebben om deze titel toe te kennen aan Yves Leterme. Dat was pas vriendjespolitiek! Het is niet omdat Leterme aanpapte met N-VA dat hij die titel zomaar gratuit moet krijgen. Onere wie onere toekomt!

Wat gebeurde er op 24 juni 1981? Wel, ...

‘Wel’, dit is het stopwoord waarmee minister van staatsschuld Koen Geens sedert maanden elk antwoord op een vraag begint. Andere CD&V-ers doen het hem vlotjes na. Doorbraak.be wil zeker niet achterblijven, vandaar enkele verzen in allerbeste innesto-wel-stijl. Op zoek naar het geheim van 24 juni 1981 in een fictief interview met de minister van staatsschuld:

Wie deed wat? Wel, net in die gelukzalige tijd van zijne excellentie Burggraaf Marc Eyskens, vloekt het jonge kamerlid Luc Van den Brande luidop in de Belgische kerk.

Wat deed hij dan? Wel, op 24 juni 1981 dient hij zijn wetsvoorstel in om de nationale sectoren te regionaliseren.

De nationale sectoren wat zijn dat? Wel, de staatshervorming van 1980 had de sectoren staal, steenkool, textiel, glasverpakking, scheepsbouw en scheepsherstelling nationaal gehouden.

Moest dit dan veranderen? Wel, al snel bleek dat deze sectoren nationaal moesten blijven om toe te laten het Waalse staal te financieren vanuit de federale kas.

Is dit uniek? Wel, niet echt, om dezelfde reden moet nu de sociale zekerheid federaal blijven.

Waarom was Franstalig België tegen het wetsvoorstel-Van den Brande? Wel, voor hen is dat een duivelse ketterij, want het houdt in dat wanneer Wallonië een onrendabele staatsonderneming in leven wil houden, dit dan maar moet gebeuren met Waals geld.

Werd het voorstel-Van den Brande dan goedgekeurd? Wel neen.

Waarom niet? Wel, Luc Van den Brande kreeg onmiddellijk het deksel op zijn neus van hogepriester-partijvoorzitter Leo Tindemans.

Wat deed Tindemans dan? Wel, hij noemde het wetsvoorstel ‘een communicatiestoornis’.

Wat is een communicatiestoornis? Wel, dat is bijvoorbeeld wanneer men Kathleen Cools aanspreekt met ‘Mevrouw de minister’.

Wel, is dat een stopwoord? Wel, dat moet U aan onze spindoctor vragen.

Gaat U elke zin blijven beginnen met wel? Wel, ik denk van wel.

Het confederalisme van Lucas

Maar Luc Van den Brande bleek een multirecidivist. Als minister-president zal hij meermaals zijn partij voorbijlopen in V-gezindheid. Denk nu niet dat Luc Van den Brande een uitzonderlijk atleet is. Neen hoor, van veel atletische kwaliteiten moet men niet getuigen om CD&V in Vlaamsgezindheid voorbij te lopen. Een rustige vaste wandelpas volstaat en men mag zelfs nu en dan eens uitrusten.

CD&V is namelijk altijd heel Vlaams in de aanloop naar de verkiezingen, maar braaf Belgisch tussen twee verkiezingen in. In aanloop naar verkiezingen pleit CD&V voor een ‘confederaal model’, tussen twee verkiezingen in beoefent CD&V het ‘samenwerkingsfederalisme’. In België heet dit ‘staatsmanschap’, zijn partij ‘overstijgen’ of boven het politieke gewoel ‘uitgroeien’. Elders ter wereld wordt eerder gesproken van ‘kiezersbedrog’.

Luc Van den Brande was echter een buitenbeentje. Hij was Vlaams in aanloop naar de verkiezingen en hij bleef dat ook na de verkiezingen. Hij heeft dat vele malen bewezen, bijvoorbeeld met de schrikkelnota en de resoluties van 1999.

Een schok ging evenwel door het koninkrijk toen Luc Van den Brande op 11 januari 1993 in een interview met La Libre Belgique verklaarde dat de staatshervorming van 1993 slechts ‘een tussenstap is naar confederalisme’. Donderslag bij heldere hemel! Duizend tsjeven en granaten! Zeggen dat Jean-Luc Dehaene - nochtans ook CD&V - dezelfde staatshervorming omschreef als het ‘institutionele dak op het federale huis’.

Maar Luc Van den Brande, hij wist toen al dat het dak lek is en dat de fundamenten van dat huis niet echt stevig zijn. Sedert 1993 werd het huis al twee maal opgelapt, met de staatshervormingen van 2001 en het Vlinderakkoord (2011). Het staat echter nog steeds op instorten.

Minister-president Van den Brande werd prompt ontboden door koning Boudewijn die verontwaardigd was. Een royale colère viel hem te beurt. Maar Luc Van den Brande, hij zette door. Confederalisme werd een wervend begrip. Zo wervend dat zelfs Open VLD er even voor koos, om dat dan enkele weken terug af te zweren in een optimisme-congres dat verdacht veel leek op slecht Vlaams volkstheater.

Luc Van den Brande was op vele punten zijn partij, maar ook zijn tijd voor. Zijn confederalisme lijkt op ‘een zaadje van de mosterdplant dat iemand meenam en in zijn tuin zaaide, waarna het groeide en een grote struik werd, waar de vogels van de hemel in de takken kwamen nestelen’ (Lucas 13:19).

Morgen in deel 2 blikken we terug op het CD&V-congres van 2001, toen het unionistisch federalisme van CVP vervelde tot het confederalisme van CD&V. Maar heeft dit in de feiten iets veranderd?

 

CONFEDERALISME VOLGENS LUCAS, PETRUS EN JUDAS

Tweede lezing

Hendrik Vuye analyseert in ‘drie lezingen’ het confederale parcours van CVP/CD&V. Vandaag de tweede lezing over de ontwikkeling.

In 2001 organiseerde CD&V een congres te Kortrijk. Aldaar werd het confederalisme geopenbaard aan de aanwezigen. Wat stond in deze moderne versie van de tien geboden? En, wat werd intussen al gerealiseerd? Kolder, binnen historische krijtlijnen.

‘Het was een schitterend congres. De zaal bruiste van enthousiasme. Tot laat in de avond voerden onze leden discussies over de voorliggende teksten. Het resultaat van dat harde, maar vruchtbare werk vindt U in dit bundel’. Neen hoor, dit is niet de optimistische pen van Gwendolyn Rutten omtrent haar ‘we-leven-in-een-fantatische-tijd-van-vooruitgangsoptimisten-die-geloven-in-de-toekomst-congres’. Dit is van de pen van Stefaan De Clerck, toen nog voorzitter van CD&V. Hij beschrijft er het eerste CD&V-congres van 2001. Geen wolligheid hoor daar te Kortrijk, maar een bruisende zaal! Men kon de zaal eertijds zelfs horen bruisen tot in mijn geboortestad Ronse, toen nog een socialistisch bastion. Intussen is ook Ronse tot de beschaving toegetreden.

Confederalisme ‘in jeans en zonder das’

In het gezegende jaar des heren 2001, op 28 en 29 september, vervelt CVP tot CD&V, onder het voorzitterschap van huidig Belgacom CEO Stefaan De Clerck. Gaat er een belletje rinkelen? Wel, dit gebeurt te Kortrijk, een stad waar de rank De Clerck reeds vele scheuten voortbracht. Albert De Clerck was parlementslid en minister voor CVP. Zoon Stefaan werd parlementslid en minister voor CD&V. Kleinzoon Felix ambieert om ... En dan zeggen dat er mensen zijn die lachen als ene Philippe net als zijn vader koning wil worden.

Het begon al goed. CVP-voorzitter Stefaan De Clerck maant de leden aan om ‘in jeans en zonder das’ aan het congres deel te nemen. Dat moet daar verdacht veel geleken hebben op een Pvda-congres.

Maar toch, te Kortrijk werd CVP niet alleen CD&V, er was ook de Openbaring van Kortrijk XPO: het confederalisme. Luc Van den Brande en Yves Leterme waren de promotoren van deze nieuwe keuze. Meerdere verzen van de congrestekst gaan hierover. Een lezing uit deze Kortrijkse encycliek:

‘De voorbije decennia is duidelijk geworden dat Vlaanderen en Wallonië een eigen en verschillende visie ontwikkelen inzake beleid en bestuur. Maatschappelijke problemen stellen zich anders in Vlaanderen dan in Wallonië. Ook de voorgestelde oplossingen verschillen. Als antwoord hierop hebben Vlaanderen en Wallonië instellingen, bevoegdheden en middelen gekregen om op een aantal terreinen een eigen beleid te voeren. Bij de opeenvolgende staatshervormingen sedert 1970 hebben de Vlaamse christen-democraten een doorslaggevende rol gespeeld in de uitbouw van de Vlaamse autonomie.

De nieuwe fase in de staatshervorming die met Lambermont-akkoord is ingeluid, dreigt de dynamiek van het proces naar meer Vlaamse autonomie evenwel voor lange tijd tot stilstand te brengen omdat dit een onevenwichtig akkoord is. De Franstaligen kregen zoveel financiële middelen dat ze voor vele jaren geen vragende partij zullen zijn voor een verdere verdieping van de staatshervorming. Dat is het grootste negatieve gevolg van Lambermont. Bovendien is de regeling i.v.m. Brussel bijzonder nadelig voor de Brusselse Vlamingen.

...

Vanuit onze keuze voor een ‘democratie van de verbondenheid’ is het voor de Vlaamse christen-democraten belangrijk dat politieke structuren dicht bij de mensen staan en duidelijk en eenvoudig zijn.

Een confederaal model betekent: samen kijken wat we samen doen.

In onze visie moeten de basisbevoegdheden bij de twee deelstaten liggen. Zij beslissen, in onderling overleg en met wederzijdse instemming, welke bevoegdheden, op welke wijze en door welke instellingen op het Belgisch niveau worden uitgeoefend.

Wij kiezen daarbij prioritair voor de gemeente en de gemeenschap. Vlaanderen moet voor ons het belangrijkste beleidsniveau worden. Dankzij een gemeenschappelijke taal, cultuur en geschiedenis kunnen we hiervan het makkelijkst een warme thuis maken.

Vanuit een grensoverschrijdende verbondenheid en omwille van de menselijke zekerheid kiezen wij ook voor een objectieve, doorzichtige en omkeerbare solidariteit tussen de deelstaten.

Wij kiezen ook voor meer Vlaanderen in Europa. De deelstaten moeten meer dan ooit een rol kunnen spelen in Europa.

Wij kiezen dan ook resoluut voor méér Vlaanderen, voor volwaardige fiscale, economische en sociale autonomie. Ons uitgangspunt is het Vlaams belang en dus het belang van de mensen, dat gediend is met een efficiënt, nabij en democratisch bestuur’.

Nooit opgeven

In 2010 trekt CD&V naar de verkiezingen met als slogan ‘Nooit opgeven’. Maar wat mag men nooit opgeven? Het confederalisme of de onweerstaanbare drang om compromissen te sluiten? In dit verkiezingsprogramma van 66 bladzijden komt het woord ‘confederaal’ welgeteld tweemaal voor. Dit is nog heel veel, want het woord ‘christendemocratie’ komt maar één keer voor in de tekst. Kwestie van echte prioriteiten te stellen.

Confederalisme was voor CD&V geen prioriteit in aanloop naar de verkiezingen van 2010. In het programma lezen we wel:  ‘CD&V blijft overtuigd van het feit dat de slaagkans voor grote veranderingen steeds afhangt van de wil om te onderhandelen. Onderhandelen betekent ook zoeken naar een wederzijdse consensus, naar een eerbaar compromis’.

Het ‘compromis’, eertijds het toverwoord van CVP, nu de toverdrank van CD&V. Er wordt zelfs gefluisterd dat een gewezen CD&V eerste minister als kleine jongen in zo’n ketel toverdrank zou gevallen zijn.

Compromissen of ‘bomen zonder vrucht’

Jean-Luc Dehaene zal in zijn politiek testament -, dit is de tekst die hij rondstuurde toen zijn opdracht als koninklijk bemiddelaar in 2010 was mislukt - het lof zingen van het compromis. Zelfs van vroegmis tot vesper. De pers zal hem maar al te graag napraten. We hebben geen nood aan een oplossing, maar wel aan een compromis. ‘Allé jongens en meiskes, sluit dan toch een compromis’, was de ondertoon van vele perscommentaren gedurende de 541 dagen onderhandelingen na de verkiezingen van 2010.

Staatshervorming, dat gaat niet over oplossingen voor concrete problemen, maar wel om compromissen die niemand tevreden stellen. ‘Iedereen malcontent’, dat is het ultieme doel van het compromis in het Belgisch staatsrecht.

Maar weten politici dan niet waar ze mee bezig zijn? Ze weten het maar al te goed. Zelfs diegene die symbool staat voor het loodgietersfederalisme beseft dit maar al te goed. In Knack van 28 november 2012 verklaart Jean-Luc Dehaene dat Franstaligen en Vlamingen anders denken over staatshervormingen. ‘Dan krijg je compromissen met “het compromis” als enige logica, maar zonder echt inhoudelijk akkoord’.

In 2006 werd aan de mensheid de gerestaureerde tekst voorgesteld van het apocriefe evangelie van Judas. Dat was nog eens een gebeurtenis. Een nieuw evangelie! In dit evangelie wordt ‘Judas de verrader’ beschreven als de ware discipel. De enige die echt de boodschap van Jesus heeft begrepen. Vele geleerden zijn dit evangelie nog aan het bestuderen. Eén passage behoeft alvast geen uitleg. Deze handelt waarschijnlijk over de Belgische politieke akkoorden: ‘En zij plantten bomen zonder vrucht, in mijn naam, op een schaamteloze wijze’ (Judas 8).

Het apocriefe evangelie van Johannes-Lucas

We zijn nu 12 jaar na het congres te Kortrijk. Veel werd nog niet gerealiseerd van de Openbaring van Kortrijk. Is dit zo verwonderlijk? Neen, niet echt. Zelfs echt niet.

Gelukkig werd in 2012 een ander apocrief geschrift aan de mensheid onthuld, het boek van Johannes-Lucas.

Het volstaat om deze memoires van CD&V-boegbeeld Jean-Luc Dehaene te lezen. Het derde vers op bladzijde 129 van zijn memoires luidt: ‘Gelukkig is het een vaste traditie binnen de CVP om congresresoluties te laten voor wat ze zijn. In de jaren negentig hebben we op een congres in Oostende ooit zelfs bijna de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitgeroepen’.

Morgen in deel 3. Het confederalisme van CD&V na 2001. En hoe ziet oranje ideoloog Eric Van Rompuy het confederalisme?

 

CONFEDERALISME VOLGENS LUCAS, PETRUS EN JUDAS

Derde lezing

Hendrik Vuye analyseert in ‘drie lezingen’ het confederale parcours van CVP/CD&V. Vandaag de derde lezing over nieuwe en oude scheuten.

Hoe verging het het confederalisme na het congres te Kortrijk van 2001? Over Innesto, Eric Van Rompuy en confederalisme. Positief confederalisme, wat houdt dat in? Kolder, binnen historische krijtlijnen.

Voor de haan kraait zal je het confederalisme drie keer verloochenen

‘Jezus antwoordde aan Petrus: ‘Ik verzeker je, deze nacht zul je, nog voor de haan gekraaid heeft, mij driemaal verloochenen’ (Mattheüs 26:34, en tevens Marcus 14:30, Lucas 22:34, Johannes 13:38). Driemaal verloochenen, het staat in de 4 evangeliën.

Zo verging het ook het confederalisme uit het programma van 2001. Een eerste maal werd het verloochend bij de regeringsvorming na de verkiezingen van 2007. Een tweede maal in 2008, door een regering op de been te houden zonder meerderheid in de Nederlandse taalgroep. Een derde keer bij de regeringsvorming in 2011 toen opnieuw een regering zonder meerderheid in de Nederlandse taalgroep werd gevormd.

Driemaal kraaide de haan. Men kon hem horen van Opgrimbie tot De Panne. En de leeuw? Die zweeg van schaamte, van De Panne tot Opgrimbie.

Maar berouw komt na de zonde. In november 2013 verklaren Hilde Crevits en Wouter Beke dat de regering na 2014 een meerderheid moet hebben in de Nederlandse taalgroep. Zo’n verklaring na 5 jaar zonde. Wie vergeeft die mensen dit?

Innesto, enerzijds weg confederalisme, maar wat anderzijds?

Het zou een mooie quizvraag kunnen zijn: hoeveel maal komt het woord confederalisme voor in de door CD&V goedgekeurde congrestekst op het Innesto-congres van 15-17 november jl? Een lezer van een van de Belgische kwaliteitskranten zal ongetwijfeld in de val trappen: 10 keer, 20 keer, 55 keer, ... De Doorbraaklezer evident niet. Hij kent intussen CD&V. Inderdaad, waar het woord confederalisme in het verkiezingsprogramma van 2010 nog twee keer werd gebruikt, is het confederalisme volledig afwezig in de nieuwe-scheuten-tekst. Confederalisme is blijkbaar voor CD&V een oude rank, maar alvast geen nieuwe scheut.

Wat staat er dan wel in de parabel van de nieuwe scheuten? Wel, iets wat verdacht veel lijkt op ‘enerzijds’ ‘anderzijds’. Men leest er namelijk: ‘Dat de Vlaamse regering (enerzijds) inzet op de nieuwe bevoegdheden en dat ze (anderzijds), zonder wat goed werkt af te schaffen, alternatieven onderzoekt. De verschillende beleidsniveaus hoeven elkaar (enerzijds) daarin niet te beconcurreren, maar gaan (anderzijds) door samen te werken na hoe voor elk beleidsdomein op de meest efficiënte manier beleid gevoerd kan worden’ (Innesto, verzen 3916-3918). De woorden tussen haakjes werden door de perfide auteur van dit stukje toegevoegd, maar geef toe, ze hadden er evengoed kunnen staan. En, soms staan ze er ook zo. Neem bijvoorbeeld de verzen 1013 tot 1015, waar men leest: ‘CD&V zet prioritair in op efficiëntiewinsten en besparingen bij de overheid zodat de toename van de kosten enerzijds beperkt wordt en anderzijds kan worden gefinancierd met vrijgekomen middelen’. Of de verzen 1866-1867: ‘De stad wordt gekenmerkt door een spanning tussen enerzijds het beleidsniveau van de stad in haar geheel, en anderzijds de dynamieken van de verschillende buurten en wijken’. En er zijn nog voorbeelden ...

En toen betrad Petrus de kansel

Maar dan betreedt de rots die CD&V de sleutels van het koninkrijk moet geven (vrij naar Mattheus 16:18-19) het spreekgestoelte. We horen Kris Peeters prediken: ‘Beste vriendinnen en vrienden; om al die redenen negeren wij het cynisme en het negativisme. Wij stoppen niet bij het benoemen van de problemen, maar formuleren er ook krachtige antwoorden voor. Wij kiezen voor verantwoordelijkheid én verbondenheid. Voor economische groei én sociale rechtvaardigheid. Voor de uitgestoken hand in plaats van de gebalde vuist. Voor de zekerheid van de vooruitgang in plaats van de chaos van de blokkering. Voor een positief confederalisme in plaats van een verdoken ‘conseparatisme’’.

‘Positief confederalisme’. Dit lijkt verdacht veel op het ‘positief federalisme’ van de liberalen. Van geen van beide begrippen bestaat immers een definitie. Zelfs geen begin aan definitie. Meer nog: ‘enerzijds’ is er geen definitie en zelfs ‘anderzijds’ ook niet.

Wat het positieve confederalisme van CD&V inhoudt, is het best bewaarde geheim sedert het oude testament. Het is zoals de heilige graal uit het apocriefe evangelie van Nikodemus, niemand weet wat die graal echt is. En men zoekt er al eeuwen naar, zonder deze te vinden.

Confederalisme van een achternonkel

Toen Kris Peeters de woorden ‘positief confederalisme’ uitsprak, zal menigeen bij het horen van het eerste woord gedacht hebben aan Eric Van Rompuy. Misschien kan deze doorwinterde, gepokte en gemazelde CD&V-er licht verschaffen in de duisternis? Misschien heeft hij de heilige graal zelfs gevonden?

De Van Rompuy’s zijn voor Vlaams-Brabant, wat de familie De Clerck is voor Kortrijk: een oude rank met vele scheuten. Eric is de broer van Herman, de Europese president. Hij is de schoonbroer van Geertrui, de Vlaamse schepen uit de Sint-Genesius-Rode. Eric Van Rompuy is ook de achternonkel van Peter, de zoon van Herman. Lezers die niet vertrouwd zijn met het Kieswetboek vragen zich waarschijnlijk af wat een ‘achternonkel’ is. Wel, een achternonkel, dat is een gewone nonkel die bij de lijstvorming werd voorbijgestoken door zijn neef. Nu is het algemeen bekend dat Peter de lijst voor het Vlaams parlement trekt. Eric krijgt niet eens de tweede plaats, want dat moet een vrouw zijn. Verdorie! Wat een ondankbaarheid! Geen minister in 2004 en nu zelfs niet eens lijsttrekker. ‘My last five years’ stelde hij in 2009. Zal Eric gedwongen worden om woord te houden?

Ooit sprak Eric Van Rompuy welhaast revolutionaire taal. Ja, U leest goed ‘revolutionaire taal’. Zo bijvoorbeeld tijdens de crisis van 2007: ‘De instellingen zullen daveren op hun grondvesten, maar zonder Big Bang komt er geen New Deal. Deze crisis kan leiden tot een catharsis’ (sic). Het lijkt wel een citaat uit de Apocalyps. Van die Big Bang is er niet veel in huis gekomen, men was er bij CD&V te bang voor. De catharsis kwam er niet. De New Deal al evenmin. En Eric, die keerde zijn kar.

Recent geeft Eric Van Rompuy een nieuwe definitie aan het confederalisme. Hij stelt dat de zesde staatshervorming voor hem confederalisme is. ‘Hiermee geven wij uitvoering aan de resoluties van het Vlaams Parlement uit 1999. Dat is confederalisme voor ons. Maar N-VA vindt dat allemaal peanuts. Zij predikt separatisme’, leest men nu op zijn webstek. Indien de zesde staatshervorming confederalisme is, dan is voortaan een mug een olifant , een goudvis een walvis en een kat een Bengaalse tijger.

Eén ding staat wel vast. Aan het ritme waarmee CD&V het confederalisme aan het verwezenlijken is, zal dit nooit gerealiseerd zijn voor het laatste oordeel.

Wat zal de toekomst bieden?

En wat zou de toekomst ons te bieden hebben? Ik weet het niet, in tegenstelling tot zij die nu pagina’s krantenpapier vullen met voorspellingen. Maar ik heb een dolle fantasie en zie volgend scenario voor ogen.

Enkele weken voor de verkiezingen van 25 mei 2014 zal Marc Eyskens de pers samenroepen voor een belangrijke mededeling. De financiële markten zullen zwart zien van het volk, want die markten luisteren naar Eyskens. De culturo's aller landen zullen zich verenigen, om te luisteren naar hun collega kunstschilder. De kranten staan er vol van.

VRT organiseert een speciale editie van Terzake. Dave Sinardet, Paul De Grauwe en nog enkele BVRT-ers zitten klaar in de studio om duiding te geven. Marc Reynebeau, Mia Doornaert en Rik Torfs zijn in allerijl op weg naar de studio. Andere duiders waren blijkbaar weer eens te lui om zich naar de VRT-studio te verplaatsen.

In afwachting dat Marc Eyskens het woord neemt, vraagt Annelies Beck aan Paul De Grauwe wat hij van dit initiatief vindt. ‘Das heel goe’ antwoordt De Grauwe, ‘zolang we maar nie besparen, is alles goe’. ‘Quid N-VA?’, voegt Dave Sinardet er fijntjes aan toe. ‘Inderrrrrrdaad’ besluit Annelies Beck.

Dan is het zover. Om 5 voor 12, op 13 mei 2014, neemt Marc Eyskens het woord. Statig en pienter kijkt hij de zaal in en peroreert: ‘Voor waar ik zeg U’.

De zaal is muisstil. Een engel fladdert voorbij met onder de vleugel een met bladgoud belegd exemplaar van het Vlinderakkoord. Eyskens geniet zichtbaar van het impact van zijn eerste woorden. Zijn guitige oogjes spuwen vuur. Een duivels glimlachje siert zijn weledel gelaat.

En dan ... voorspelt Marc Eyskens een glansrijke verkiezingsoverwinning van Kris Peeters en CD&V op Bart De Wever en zijn N-VA. Met luide stem verkondigt hij het visioen dat hem op 1 april in zijn slaap werd geopenbaard: ‘En ik zag een engel afkomen uit den hemel, hebbende den sleutel des afgronds, en een grote keten in zijn hand. En hij greep den Antwerpschen draak, de oude slang, welke is de duivel en satanas, en bond hem duizend jaren.En wierp hem in den afgrond, en sloot hem daarin, en verzegelde dien boven hem, opdat hij de volken niet meer verleiden zou, totdat de duizend jaren zouden geëindigd zijn’ (Apocalyps 20:1-3).

En toch, wat het commentariaat ook moge duiden en analyseren, hoezeer men ook zal dreigen met de Apocalyps (Europa, financiële markten, spread met Duitsland, bankencrisis, blokkering, ...), op 25 mei 2014 zal het de kiezer zijn die de kaarten legt. Gelukkig zijn er nog verkiezingen, want die willen sommigen ook al aan banden leggen. ‘Tegen verkiezingen’, om de democratie te redden ... het is te Belgisch om waar te zijn.

Hendrik Vuye